Skorzystanie z usługi faktoringu wiąże się nieodłącznie z koniecznością zawarcia umowy faktoringu. W tej zaś stronami są podmioty określane jako faktor oraz faktorant. Co dokładnie oznaczają te terminy? Czy umowa faktoringu funkcjonuje w przepisach? Jakie miejsce w umowie faktoringowej zajmuje odbiorca (dłużnik)? Na te i kilka innych pytań odpowiedzi znajdziesz poniżej!
Faktoring w pigułce
Przypomnijmy pokrótce, na czym polega usługa faktoringu. Jest ona szczególnie atrakcyjna dla przedsiębiorców, którzy wystawiają faktury z długimi terminami płatności. Dzięki faktoringowi nie muszą oni czekać na spłatę ze strony kontrahentów – mogą zgłosić wystawione faktury do finansowania firmie faktoringowej i otrzymać środki natychmiast w zamian za prowizję faktora.
Finalnie oznacza to, że na konto firmy trafi między 90 a 98 procent oryginalnej kwoty z faktury. Otrzymane środki przedsiębiorca może wydać na dowolny cel, jest to więc zdecydowanie bardziej elastyczny sposób finansowania niż porównywane często kredyty inwestycyjne dostępne w bankach.
Kim jest faktor?
Faktor to po prostu usługodawca – podmiot świadczący usługę faktoringu. W polskich realiach w roli faktora występuje zwykle specjalistyczna firma faktoringowa, jednak zdarza się również, że usługę faktoringu znajdziemy w ofercie banku.
Kim jest faktorant?
Faktorant to przedsiębiorca, który korzysta z faktoringu. Wystawia on faktury swoim kontrahentom, a gdy jest mu potrzebne finansowanie, zwraca się do faktora i przesyła faktury do finansowania.
Wymienione powyżej podmioty – faktor i faktorant – są stronami umowy faktoringu.
Dowiedz się więcej – https://pragmago.pl/porada/faktor-i-fakorant-strony-umowy-faktoringu/
Kim jest odbiorca?
Odbiorca – choć nie bierze czynnego udziału w procesie faktoringu – jest jego istotnym elementem. To właśnie jemu faktury wystawia przedsiębiorca i te faktury finansuje w ramach faktoringu.
Jeżeli strony umowy zdecydują się na faktoring jawny, muszą poinformować o tym fakcie kupującego. Odbiorca w takiej sytuacji będzie zobowiązany do zapłaty należności za fakturę nie na konto sprzedającego (faktoranta), lecz na rachunek firmy faktoringowej (lub banku, jeżeli faktorant skorzystał z usługi świadczonej przez bank).
Umowa faktoringowa w polskim prawie
Na koniec warto dodać, że w polskim porządku prawnym nie istnieje konkretne pojęcie umowy faktoringowej – jest to więc umowa nienazwana (umowa mieszana). Oznacza to, że posiada cechy różnych umów, między innymi: cesji, umów pożyczkowych czy umów zlecenia. Jak każdą umowę należy ją dokładnie przeczytać i wyjaśnić wszelkie wątpliwości przed podpisaniem, jednak nie trzeba się jej obawiać – umowy nienazwane z powodzeniem funkcjonują w obrocie gospodarczym od wielu lat.
